بسم الله الرحمن الرحیم
امروز یکشنبه هفدهم ربیع الاول ،سالروز دومناسبت بزرگ بوده است. مناسبت اول اختصاص داشت به میلاد خاتم الانبیاء حضرت محمد بن عبدالله –صلی الله علیه وآله وسلم- که 53سال قبل از هجرتِ آن حضرت از مکه معظمه به مدینه منوره اتفاق افتاد ه است . ومناسبت دوم اختصاص داشت به ولادت با سعادت ذریه معصومِ آن حضرت امام ششم امام جعفر صادق –علیه السلام-مؤسسِ مذهبِ جعفری که درسال 83 هجری قمری اتفاق افتاده است. شایسته است این دو عید بزرگ را حضور گرامی دوستان وکاربران گرامی تبریک عرض نمایم. البته نا گفته نماند که امروز به عنوان روز غزه نیز نام نهاده شد وما این مناسبت را نیز گرامی می داریم وبه ارواح شهدای مدافع غزه اعم از شیعه وسنی درود می فرستیم وامیدواریم با رهایی فلسطین اشغالی از چنگ رژیم خون آشام صهیونیستی ،ارواح شهدای فلسطینی طعم استقلال و آزادی کشور خود را در عالم برزخ ادراک نمایند.
به گواهی مورخان ،شب هفدهم ربیع الاول شبی بود که ایوان کسری در آن شب شکسته شد وچهارده کنگره آن فرو ریخت.
همه بت ها در صبح آن شب به رو در افتاده وهیچ بتی در آن روز برسر پا نبود.
ودریاچه ساوه خشک گردید.ووادی سماوه پر آب شد.
آتشکده های فارس که هزار سال بود خاموش نشده بود در آن شب خاموش گردید.وموء بدان فارس در خواب دیدند ، شترانی سخت اسب های عربی را یدک می کشند واز دجله عبور کرده ودر بلاد آنها پراکنده شدند ، وطاق کسری از وسط شکست خورد ورود دجله در آن وارد شد.
در آن شب نوری از سوی حجاز ساطع گشت وهمچنان به سمت مشرق رفت تا بدانجا رسید.
فردای آن شب تخت هر پادشاهی سرنگون گردیدوخود آنها گنگ گشتندودر آن روز نمی توانستند سخنی بگویند!
دانش کاهنان ربوده شد وسحر جادوگران باطل گردید، ومیان کاهنان وهمزاد شیطانشان جدایی افتاده بود.
آمنه –سلام الله علیها- فرمود:به خدا فرزندم که به زمین قرار گرفت دست های خود را بر زمین گذاشت وسر به سوی آسمان بلند کرد وبه آن نگریست ، ونوری از من تابش کرد ودر آن نور شنیدم ، گوینده ای می گفت: تو آقای مردم را زاده ای اورا محمد نام بگذار.....
آری! روزی به بزرگی چنین روز، در عالم تکوین وجود نداشته است .چرا که خدای سبحان در خطاب به آن حضرت فرمود : لو لاک ما خلقت الافلاک.-ای محمد ! اگر تو نبودی جهانیان را خلق نمی کردم!
آری !اگر عید مبعث را بزرگ می پنداریم-که بزرگ هم هست- ،اگر عید غدیر خم را گرامی می داریم – که گرامی هم هست -، اگر عید نیمه شعبان را گرامی می داریم- که گرامی هم هست – واگر تمامی مناسبت های ولادت معصومین-علیهم السلام- را گرامی می داریم وبه جان ودل ارج می نهیم وبه آن افتخار می کنیم، همه این ها ریشه در میلاد صاحب این روز ختم رسول وهادی سبل ، حضرت محمد بن عبدالله –صلی الله علیه وآله وسلم دارد.
سر رشته تمامی این اعیاد ،به مولود این روز بر می گردد.
گنبد نیلگونی آسمان عالم هستی بر حلقه ی میم محمدی گواهی می دهد.عمق جان انسان های پاک با اقرار به رسالت محمدی ، مدرک حیات انسانی والهی است.
هر پیغمبری بشارت به وجود نازنین آن حضرت را از افتخارات وحی سرمدی می پنداشت وچه پندار نیکی که مرکز ثقل هر دریافت کننده وحی تشریعی وتکوینی بوده است .
کمال تمام انسان های وارسته، به کمال وجود نازنین او وابسته است. او مرکز ثقل عوالمی بوده است که تمام عرشیان وفرشیان را به رحمت خویش معطوف داشته ، تا بدانجایی که رحمتا للعالمین گشت. کسی که در اوج قدرت وپیروزی فرمان عفو عمومی صادر می کند وحتی قاتل عموی خود حمزه سید الشهداء را به لحاظ قصاصش می بخشد ، اگر چه آن قاتل خون آشام لیاقت این بخشش را که نداشت ،بعد هم نتوانست در خود ایجاد کند وبه همین سبب ملعون ابدی گشت.
والبته ،امروز زمانی ما این عید بزرگ را به چشن وسرور نشستیم که جهان اسلام در گیرِ حوادثی هست که در اثر آن قلوب کافه مسلمین مالامال از درد وغم واندوه هست.
امروز جهان اسلام در اثر دسیسه های دشمنان اسلام ومسلمین ، با مصائبی مواجه هست که ، یقینا روح مقدس وملکوتی آن پیغمبر رحمت غمبار است . چرا غمبار نباشد که تا دراین کره خاکی بود ، حتی برای منحرفین وکفار دل می سوزانید وغم وغصه بیراهی آنان را به دل داشت.
امروز قلب مقدس حضرت صاحب الامر – روحی وارواح العا لمین لتراب مقدمه فداء -جریحه دار است .چرا که حکام ظلم وجور بر سر مسلمین آن آورده اند که پاره پاره ساختن بی گناهان وبی دفاع مردم سوریه وعراق و لبنان وفلسطین وغیره بخشی از جنایاتی است که باز گو می شود ویا قابلیت باز گویی را دارد.امروز سوریه به دست وهابیت تکفیری که به ظاهر از کشور های مرتجع منطقه، ولی در واقع از اسرائیل خون آشام خط می گیرند داغدار است! امروز ملت ایران اسلامی وبلکه هر ملت بیداری از ظلم وستمی که در حق مردم سوریه ولبنان و فلسطین وبحرین وافغانستان وسایر کشور های اسلامی ، روا می شود ، غمبار است .وما از روح ملکوتی ومقدس صاحب این روز استمداد می طلبیم تا به دلیل مقامی که نزد خدای رحمان دارند از محضر قدسیش ،فرج صاحب عصر را مسئلت نمایند تا بیش از این شاهد سربریدن طفلان معصوم وقطعه قطعه شدن پیر وجوان ومرد وزن توسط جهانخواران وایادی مزدور آنان نباشیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز جمعه بیستم آذر، برابر با هشتم ربیع الاول ،بنا بر مشهور، مصادف بوده است با سالروز شهادت یازدهمین اختر تابناک آسمان امامت وولایت ،حضرت امام حسن عسگری -علیه السلام-.
این شهادت را در درجه اول به محضر مقدس حضرت صاحب الامر-عجل الله تعالی فرجه الشریف – وروحی وارواح العالمین لتراب مقدمه فداء ، و نیز به محضر شیعیان آن حضرت ، خاصه مقام معظم رهبری امام المسلمین حضرت آیت الله العظمی خامنه ای –مدظله العالی- تسلیت عرض می نماییم.
با امید به اینکه از شیعیان واقعی آن امام همام بوده باشیم، حدیثی را اززبان مقدس آن حضرت به نقل ازکتاب تحف العقول ، به شرح ذیل ، به محضردوستان تقدیم می نماییم.
قال-علیه السلام-((ما ترک الحق عزیزالا ذل ، ولا اخذ ذلیل الا عز))
فرمودند:(( هیچ عزیزی حق را وانگذاشت جز اینکه ذلیل شد، وهیچ ذلیلی حق رانگرفت جز اینکه عزت یافته است))
این حدیث نورانی بشارتی است به کسانی که عزت وسر بلندی رافقط در تبعیت از خدای سبحان می بینند، نه دروادادگی در مقابل اهل باطل ویا تمسگ به شگردهای ظاهر فریبی وتملق وچابلوسی ویا به دور از مبانی دینی دنبال جلب رضایت وخوشنودی این وآن.
ودر نقطه مقابل، انذاری است به این که :گمان نکنید که اگر به چشمداشت رسیدن به برخی از آمال وآرزو، گرفتارِ محاسبات غلط دنیایی شدید واز مواضع بر حق خود عدول نمودید، عزت وسربلندی شما محفوظ است ، حاشا وکلا! هرگز با همراهی اهل باطل ، عزت وسر بلندی فرد یا امتی ، محفوظ نمی ماند.
امروز ، جمهوری اسلامی ، سرافراز است چون بر طبق مبانی اصولی خود در پرتو نظام ولایی ، قرص ومحکم ایستاده است وحاضرنشده است از مواضع حق خود در تبعیت از قرآن کریم واسلام عزیز ، در صیانت از کشور ومنافع ملی ، عقب نشینی کند.
امروز ما می بینیم هر کشوری که سردمداران آن در مقابل افزون طلبی اجانب قد خم کرده اند ،در عین حالی که خود را معتقد به اسلام وقرآن کریم می پندارند ، از ذلیل ترین افراد روی زمین هستند، ومرگ برای اینچنین افراد به مراتب از زندگی بهتر است.
آن کشوری ویا آن مردمی که از حق تبعیت کردند ، در مقابل گردنکشان عالم ایستادگی کردند وبرای رسیدن به اموری که اختصاص به دنیای آنها دارد حاضر نشدند از عزت خود ، از غیرت خود و از کشور وناموس خود صرف نظر کنند ، همچنان سر بلند هستند.
جمهوری اسلامی نمونه بارز عزت وسر بلندیست.
امت حزب الله لبنان ، مردم مقاوم فلسطین ، امت سلحشور سوریه ، امت بیدار مصر و نیز سایر اممی که در جهان اسلام ،گرفتار حکام خود فروش هستند ، اما آن امتِ در بند، در هر فرصتی که اقتضایش را داشته باشد ، فریاد حق طلبی سر می دهند ، عزیزان عالم هستی می باشند.
امام خمینی - که درود خدا بر او باد- ارمغان آورِ عزت وسر بلندی ملت شریفِ ایران در قرن حاضر وعصر کنونی بوده است، کسی که عزت طلبی امام حسین – علیه السلام- سرمشق قیام حق طلبی او در مقابل طاغوت وبلکه طاغوتیان عصر بوده است وتوانسته است با اتکال به قدرت لا یزال احدیت این ملت را منسجم کند وعزت امت را که به دست طواغیت مورد خدشه واقع شد ، بر گرداند .
امروز این عنصر ، یعنی عزت وسر بلندی ، در درجه اول در دست مسئولین ونیز دردرجه بعدی در دست عموم مردم ، به امانت است.
امروز همه مسئولیم به حفاظت از این عزت وسر بلندی . امت ایران به پیروی از جانشن خلف آن امام راحلِ عظیم الشأن قدس سره الشریف ، اجازه نخواهند داد تا مسئولین از هر طبقه ومقامی که باشند ، خدای نخواسته ، به دشمن چراغ سبزی نشان بدهند ویا صحبت های پشت پرده کذایی داشته باشند ، عزت وسر بلندی امت را خدشه دار بکنند.
امروز نگاه مردم وگوش مردم به قامت وزبان گویای کسی معطوف است که چون ابوذر زمان ومالک اشترزمان ، افتخار نیابت (عامه)از ولایت امر حضرت مهدی –عجل الله تعالی فرجه الشریف- را دارد. کسی که چون ابوذر زمان در مقابل مستکبران قامت استوار داشته وزبان گویایش چون زبان مالک اشتر بصیرت بخشِ پیروانِ ولایتِ امام عصر روحی وارواح العالمین لتراب مقدمه فداست.
به امید روزی که خود را در رکاب صاحب اصلی کشور وجهان اسلام وعدالت گستر جهان بشریت ببینیم.
به امید آنکه آن روزچندان دور نباشد.
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز روز آخر ماه صفر می باشد.
حسب قول مشهور ،این روز مصادف است با روز شهادت ثامن الحجج امام علی بن موسی الرضا – علیه السلام-.
ضمن عرض تسلیت به محضرسرور و مولایمان حضرت صاحب الامر –عجل الله تعالی فرجه الشریف – وعموم شیعیان ، خاصه رهبر معظم انقلاب اسلامی –مدظله العالی – مطالب به شرح ذیل ، تقدیم دوستان می گردد.
نام مقدس آن امام همام: علی
کنیه آن حضرت:ابوالحسن الثانی . ولقب مشهور او: رضا ، می باشد.
درسال 148 هجری قمری ودر روز یازدهم ذی القعده به دنیا آمد ، ودر آخر ماه صفرِسال 203 هجری قمری ، به دست مأمون عباسی مسموم وبه شهادت رسید.( طبق قولی روز شهادت آن امام همام 23 ذی القعده سال 203 هجری قمری می باشد)
مدت امامت آن امام همام ، بیست سال بود که تقریبا هفده سال آن در مدینه انجامید وسه سال آخر آن در طوس با شهد شهادت به سر آمد وشیعیان را داغدار نموده است.واین در حالی بود که مأمون با شگرد های تبلیغاتی وفتنه گرانه اش ، آن حضرت را به اجبار به طوس آورده بود وسر انجام نیت پلید خودش را در باره این امام بزرگوار، عملی نمود.
آن امام بزرگوار تنها فردی بود که دستور داده است تا قبل از مرگشان برای ایشان مجلس عزاداری به پا کنند! واین زمانی بود که خواست از مدینه به قصد طوسِ فراخوانده کذایی خارج گردند .
قابل تأمل است که چنین مجلسی را (با این عنوانِ عزاداری) حتی سالار شهیدان ، حضرت حسین بن علی -علیه السلام – به هنگام خروج از مدینه به قصد کربلا ، به پا نکرده بودند ، واین حاکی از اوجِ مظلومیت آن امام عظیم الشأن ونیزبیانگر درایت آن حضرت، در چگونگی افشای دسیسه ی مأ مونِ عباسی است.
مرحوم حاج شیخ عباس قمی- قدس السره الشریف- در کتاب وقایع الایام ، آورده است:
(( بدانکه از روزی که "مأمون " حضرت رضا (ع) را ولیعهد خود کرد که روز ششم شهر رمضان باشد ...اول ابتلا وگرفتاری آن حضرت شد چه آنکه مبتلا شد به معاشرت "مأمونِ منافق"که به حسب ظاهر در تعظیم واحترام حضرت رضا- علیه السلام – می کوشید ، اما در باطن پیوسته کاسه های زهر به کام مبارکش می رسانید ودر آخر کار چندان آن جناب به تنگ آمده بود که از خدا مرگ خود را می خواست ، چنانچه " یاسرخادم " روایت کرده که هر روز جمعه که آن حضرت از مسجد جامع مراجعت می کرد به همان حالی که عرق دار وغبار آلوده بود دست هارا به در گاه الهی بر می داشت وعرضه می کرد: بار الها ! اگر فرج و گشایش کار من در مرگ من است ، پس همین ساعت مرگ مرا برسان. وپیوسته در غم وحزن بود تا از دنیا رحلت کرد.))1
بار دیگر سالروز شهادت آن امام همام را به عموم شیعیان وبلکه به مسلمین جهان تسلیت عرض نموده وضمن ارسال خالص ترین درودها به روح مقدس آن امام بزرگوار وکریم ، حدیثی را از آن حضرت ، به شرح ذیل ، تقدیم دوستاتن می نماییم:
(سئل عن خیار عباد ؟ فقال –علیه السلام- :
الذین اذا احسنوا استبشروا. واذا اساؤوا استغفروا ، واذا اعطوا شکروا، واذا ابتلوا صبروا، واذا غضبوا عفوا.)2
(از آن حضرت پرسیدند : بهترین بندگان چه کسانی هستند؟
فرمود:
آنها که چون کار نیک کنند ، شاد شوند .وچون بد کنند ، آمرزش خواهند، چون نعمتشان دهند ، شکر گویند ، چون گرفتار شوند، صبر کنند ، وچون خشم گیرند ،در گذرند.)
...............................................................................................................
1-حاج شیخ عباس قمی، وقایع الایام ، صفحه 97
2- ابو محمد ،ابن شعبه حرانی، تحف العقول ، صفحه 978
بسم الله الرحمن الرحیم
(مطالعه این متن بر همگان توصیه نمی شود ، تحمل ودقت اهل فن لازم است)
امروز بیست وهشتم صفر، مصادف است با سالروز رحلت جان گداز پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد بن عبدالله – صلی الله علیه وآله وسلم-.با کمی تأمل می یابیم که در تاریخ عالم هستی روزی مثل بیست وهشتم صفرسال یازدهم هجری قمری غم بار تر وخسارت بارتر وجود نداشته است . (تاکید می شود از این قسمت به بعد را فقط اهل فن مطالعه بفرمایند)
دوستان مستحضر هستند که در زیارت ایام هفته ، روز شنبه به وجود مقدس آن پیامبر خاتم – صلی الله علیه وآله وسلم- اختصاص دارد . دراین روز که در واقع آغازین روز هر هفته جدید می باشد، ما در دو مرحله وبه مدت چهار بار کلمه استرجاع را بر زبان جاری می کنیم ، واین اختصاص به ایام ویا ماه خاصی نیست .این استرجاع وگفتن انا لله وانا الیه راجعون، در زمینه حادثه جانگدازی است که دریک هزارو چهارصدوبیست ودو سال پیش ودر چنین روزی اتفاق افتاده وجهان بشری را به ماتم ابدی نشانده وچشم بشریت را خون بار نموده است .
در روز های شنبه ، درفراز آخرِ زیارت آن رسولِ خاتم -که سلام ودرود خداوند بر او باد- سه بار می گوییم انا لله وانا الیه راجعون ، وپس از آن می گوییم:
((اصبنابک یا حبیب قلوبنا ، فما اعظم المصیبة بک حیث انقطع عنا الوحی ، وحیث فقد ناک فانا لله وانا الیه راجعون))
(( ای حبیب قلوب ما ، ما مصیبت زده شدیم ، پس چه عظیم است در باره تو که وحی از ما بریده شده است زمانی که ما تورا از دست داده ایم ، پس : انا لله وانا الیه راجعون !))
همانگونه که اشاره شد ، موءمنین ،این زیارت را در تمام شنبه ها - چه در ایام شادی وچه در ایام حزن واندوه – قرائت می نمایند ، واین اشاره به ماتم ابدیی است که در حادثه ی چنین روزی ، بشریت را از برای همیشه به سوگ نشانده است.
آری همواره جها نیان در اثر رحلت پیامبرِ رحمت ، غم بار است وعالم هستی تا قیام قیامت، به سوگ است.
البته ما نمی توانیم با زبان دنیایی، شمه ای از ابعاد غم بار بودن این موضوع را بیان نماییم و محاوره ونگارش عاجز از بیان زوایای این موضوع است ، علیهذا اشاره می کنیم که :کسانی که به بخشی از غمبار بودن جهان پس از حضرت رسول – صلی الله علیه وآله وسلم- رسیده اند ، اگر حفظ جان را بر خود فرض نمی دانستند ودر درک مرگ مختار بودند ، لحظه ای بر ماندن در این دنیای دنی ، رضایت نمی دادند ودر عین حال پذیرفته اند که چند صباحی این زندانی موقتی را تحمل نمایند ، به امید روزی که از این زندان آزاد شده ومحضر آن رسول خاتم را(البته با عمل صالح) درک بنمایند.
گفته نشود که پس از رحلت آن رسول خاتم ، ما میلاد نه امام عظیم الشأن را داشته ایم و چشنِ میلاد منجی عالم بشریت حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف را داشته ایم ، بله همینطور است اما بدانیم که آنان نیز در غم فراغ آن رسول اعظم غمبار بودند واکنون نیز ، حضرت بقیة الله الاعظم ، غمبار است .
چرا غمبار نباشند که :در فاصله کوتاهی پس از رحلت جانسوز آن نبی خاتم، آن حوادث سهمگینی اتفاق افتاده است که امروز نیز داغ آن بر قلب مقدس حضرت صاحب -روحی وارواح العالمین لتراب مقدمه فداء – سنگینی می کند وشاید هراز چند گاهی بفرمایند : مادرم ! مادرم! مادرم!
چرا غمبار نباشند که: در فاصله نه چندان درازی ، وصی آن حضرت ، مولی الموحدین امام علی بن ابیطالب – علیه السلام -آن امانت عرشی را به گونه ای به حضرتش عودت داده اند که پس از سی سال ، به هنگام رهایی از این زندان، ندای فزت تر ب الکعبه سر دادند که شاید یک وجهش به سر آمدن درد فراغ آن رسول اعظم بوده است!
چرا غمبار نباشند که: سی ونه سال پس از آن ، در چنین روزی سبط اکبر آن حضرت، اما م حسن مجتبی – سلام الله علیه –در درون خانه خود به تحریک چرثومه دهر ، مسموم وشهید می شوند وکار را به جایی می کشانند که حتی به جنازه مقدسش هم رحم نمی کنند وآن آوردند که از بیان آن شرمساریم!
چرا غمبار نباشند که: پنجاه سال پس از این خسران ابدی ، فرزند نا میمون آن جور ثومه فساد (یزید لعنه الله ) که از پدر(معاویه) شوم تر بود ،آن حوادث تلخ وجانکاه عاشورا را پدید آورده بود که هرگز کسی نتوانسته است به باز گویی کامل آن بپردازد ورویکرد طبابتی ورعایت امور روحی وروانی ، اذن باز گویی همه آنچه را که در آن روز اتفاق افتاده است را نمی دهد ونمی گوییم......
چرا غمبار نباشند که: به جای این که از وجود مقدس آن حضرت که خداوند عالم هستی را به واسطه فیض وجودی آن حضرت خلق کرده است ، کمال حظ واستفاده را ببرند ، آنچنان عرصه را بر او تنگ گرفتند که وجود مقدسش تر جیح دادند شبانه وپنهانی دیار خودشان را ترک کنند وپس از آن نیز جنگی را پس از جنگی بر او تحمیل نمودند و به جای این که، آن حضرت را در کرسی تعلیم ببینند وقاطبه بشری را در جلوس تعلم بیابند ، آن حضرت را در لباس رزم ویا در مدیریت وفرماندهی جهاد مقدس می دیدنند و کثیری از مردم را در تقابل با او که در واقع تقابل با خدا بود!
چرا غمبار نباشند که :باوجود این که تاریخ انبیاء حاکی است بسیاری از انبیای الهی در شرایطی بسیار سخت ودهشت بار شکنجه شدند ، سرهایشان را بریدند ، زنده زنده آتششان زدند ، بدن هایشان را تکه تکه کردند و...با این وجود ، آن رسول اعظم فرمودند : ما اوذی نبی مثل ما اوذیت = (هیچ پیغمبری به اندازه من اذیت نشده است ). به راستی آیا گمان دارید آن حضرت به مرگ طبیعی از دنیا رفته اند؟!
کدام معصوم ،تا کنون به مرگ طبیعی از دنیا رفته است ؟!
بنا نیست ونبود افراد معصوم که به لحاظ جسمانی نیز مصداق اتم انسان کامل هستند ،با عمری چون صد سال و دویست سال وسیصد سال و...از این دنیا بروند وتازه وجود نازنین امام عصر نیزسرانجام با شهد گوارای شهادت از این سرای به ........!
خدایا چه بگوییم ازواکاوی لایه های این مصیبت عظیم که زوایای آن عظیم اندر عظیم است و بشریت را به سوگ ابدی نشانده است ،جز آنکه بگوییم : انا لله وانا الیه راجعون!
