بسمه تعا لی

یکی می گفت من یه دوستی دارم  که اونقدر زلاله که هیچکی نمیدونه!

البته هیچکی نمیدونه اون چقدر زلاله ،فقط من می دونم او ن چقدر زلاله ،به خاطر همین هم مخصوصا میگم که زلاله!یعنی فقط فقط !من میگم که اون چقدر زلاله !آخه خیلی ها زلالیش رو ندیدند ،چون عاشق نشدند ، اگه مثل من من عاشق عاشق می شدند ،می فهمیدند که اون چقدر  زلاله ،دیگران هرچی دیدند آلودگی بود پس چطور بگن اون زلاله ،یا بگن اون کمی تا قسمتی زلاله،آخه دیگران که نباید به خا طرمن بگن اون زلاله ،چون اون که زلال نیست اونوقت اونا بگن زلاله اینکه دروغ میشه .دروغ هم که شاخ ودم نداره وهم حرومه ،دیگران  چطور بگن که اون زلاله در حالی که از ش دروغگویی دیدند آخه آدم دروغگو که زلال نیست تا چه رسد که مثل من بگن زلال زلاله ،مدرک می خواهی ،نویسنده همین وبلاک !که خودش ازش دروغ دید،باهم در یه جایی یه چیزهایی گفتن ،اونوقت این دوست زلال من رفته یه جاهایی دیگر یه چیز های دیگری گفته ،اون هم آزاد بود یه چیزهایی خلاف واقع گفته ،این هم که آزاده ومیتونه خلاف واقع نگه اعتقاد نداره اون زلاله یا شایدبگه : به آدمها نمیشه گفت زلال.تنها کسی که از من بیشتر بیشتر می فهمه فقط همین دوس زلاله منه وبس ،من گرد پای او نمیشم ،آخه من برا یش می میرم .دیگران هر چی میخواهند بگن !من هم که فقط خودم هستم وهمه چی رو خودم می فهمم می گم اون زلال زلاله ! اصلا میخای واقعیتو بگم !تو این دنیا و بلکه تو آخرت فقط اون هست ومن ،دیگه هیچکس نیست ،یکی بود ویکی نبود هیچکس نبود اون بودومن !چون اون خیلی زلاله ومن براش می میرم ،ایکاش تو آخرت هم مردنی بود چون از همین الآن الآن غصه ام گرفت که تو اون دنیا که نمی تونم براش بمیرم چه کار کنم .