بسم الله الرحمن الرحیم

امروز ملت شریف ایران ، دومین هفته ماه مبارک رمضان رادر شهد خود تجربه می کند.واین در حالی است که ، انتظار می رفت ، مثل سا ل های گذشته ، کارمندان وکارکنان عزیز به لحاظ تنظیم اوقات کاری ، مورد لطف دولت مردان ، به ویژه شخص محترم  رئیس جمهور قرار بگیرند. اما می ینیم که این بار با کم لطفی ، وای بسا با بی توجهی این عزیزان مواجه هستیم ومعلوم نیست که این بی توجهی تا به کجا می انجامد! وآیا کل ماه مبارک را می پوشاند،  یا این که همان گونه که گفتند ما دولت امید وتدبیر هستیم، در این زمینه تدبیری می اندیشند ومنش اعتدالی خود را به اثبات می رسانند ؟! 

آن چه که دراین مورد قابل بیان است ، مربوط می شود به ذکر دلیل نه چندان قابل توجیه دولت مردان مبنی برلزوم پای بندی به قانون وتصریح به این مطلب که ما نمی خواهیم غیر قانونی عمل کنیم!

سخن  قاطبه کارمندان عزیز این است که :آیا واقعا مطلب همین هست که می گویند یا نه به گونه ای است که می توان دولت را به لج باز ی از رویکردی متهم نمود که اینان حاضر نیستند سر در بدن مبتکرِ آن باشد؟

آقای رئیس جمهور محترم! مستحضر هستید که قوانین مربوطه ، وحی منزل نبوده وهر گاه مصلحت مهمه ای اقتضا کند ، دست قانون گذار کاملا باز است  ، همان گونه که در اسلام هیچ بن بستی وجود ندارد.

آقای رئیس جمهور محترم! می دانید که راندمان کاری افراد در کارمندان،  هشت ساعت نیست وبر آن نیستیم تا سخن از فاصله زیاد آن با هشت ساعت، به میان بیاریم که طرح آن ، واکاوی ویژه ای را می طلبد وبا گفتار فعلی ما تناسبی ندارد ، اما مبرهن است که ، اگر شما به همان منشِ اعتدالی پای بند می بودید ، حد اقل دستور می فرمودید تا از ابتدای ساعت کاری ویا آخروقت راتخفیفی ایجاد می نمودند ، نه تنها در این حالت ، به راندمان وبازدهی کارِ کارمندان خللی ایجاد نمی شد ، بلکه بنا به دلایلی که چندان هم لازم به ذکر نیست، بر راندمان کاری افراد ، افزوده می گشت، چرا که در آن صورت نوعی بی نظمی در ورود وخروج کارمندان، ودر عین حال منطبق با قانون واخذ مرخصی های ساعتی ویا حاکمیت خواب آلودگی در بسیاری از اداره ها وجود نمی داشت.

شایسته نیست،  منشی را اتخاذ نمود که دیگران بگویند : نمی توان بر طبل اعتدال کوبید ودر عین حال متهم به افراط ویا تفریط گری بود.ودر آن جایی که به نفع ماست –مثل اقدام به سفر های استانی وجذب آرای مردم-، تن به رویکرد مبتکر آن دهیم ، ودر جایی که نفع قابل اعتنایی برای ما نباشد برشعار قانون گرایی اصرار داشته باشیم وبه دلخواه خود عمل نماییم.

آقای رئیس جمهور! بر آن نیستیم تا به واکاوی قانون شکن های 88بپردازیم وبه شما عرض کنیم که از ساکتین آن سال بودید کما این که ، این مطلب را در جمع وعاظ تهران به سمع شریف حضرتعالی رساندم .....

آقای رئیس جمهور محترم! به عنوان یک طلبه نمی خواهم که هم کِسوت ما به گونه ای مشی کند که در دور چهار سال بعدی نتواند حائز اکثریت آرا برای کسب این منصب باشد ،کما اینکه برخی از قرائن به این امر درصورت وجود یک رقیب قوی ، دلالت دارد.

آقای دکتر روحانی عزیز ! بسیاری از کارمندان با دهان روزه مجبورند راه طولانی را از منزل تا محل کار طی کنند ، آن هم نه با اتو مبیل شخصی مجهز به کولرو...

آقای رئیس جمهور محترم که دانسته ای به شما ارادت دارم، اندکی آرامتر! کمی آهسته تر! اکنون وقت اعتدال است. اکنون وقت تدبیر است . واکنون هنگام امید دادن به زجر کشیده هاست. به امیدِ امید واری!